Tijgerlelie van Bangkok: Tijgerlelie van Bangkok, #1

Tijgerlelie van Bangkok

Owen Jones

––––––––

Vertaler Anne Verhaert 

Tijgerlelie van Bangkok

Auteur Owen Jones

Copyright © 2022 Owen Jones

Alle rechten voorbehouden

Gedistribueerd door Babelcube, Inc.

www.babelcube.com

Vertaler Anne Verhaert

Omslagontwerp © 2022 Owen Jones

Babelcube Books en Babelcube zijn handelsmerken van Babelcube Inc.

TIJGERLELIE

VAN

BANGKOK

De zaden van wraak bloeien!

––––––––

door

OWEN JONES

Vertaald door

Anne Verhaert

COPYRIGHT MELDING

Copyright © November 2013 Owen Jones Auteur

door Megan Publishing Services

https://meganthemisconception.com

Alle rechten voorbehouden.

––––––––

INHOUD

1 Zaterdagavond

2 Zondag

3 Maandag

4 Dinsdag

5 Woensdag

6 Donderdag

7 Vrijdag

8 Zaterdag

9 Een rustdag

10 Bai

11 Ma

12 Aeng

13 Deo

14 Ron

Bonus: Tijgerlelie van Bangkok In Londen

Begrippenlijst

Over de Auteur

––––––––

1 ZATERDAGAVOND

Lily lag in bad. Het water was net zo heet als ze verdragen kon. Tien minuten inweken, haar huid gedurende tien minuten schrobben, en dat bleef ze steeds weer herhalen, want ze probeerde de varkensgeur van zich te verwijderen. Dat was volgens haar hoe ze rook en ze kon zich geen afschuwelijkere geur in de hele wereld voorstellen. Ze begon er geobsedeerd door te worden en zelfs velen zouden zeggen dat ze dat al was, maar ze kon het niet langer helpen. Als ze haar obsessie kon overwinnen, zou dit al lang geleden gebeurd zijn.

Nu zat ze er dus mee, het maakte niet uit hoe lang ze in het water weekte of hoe hard ze schrobde.

In het begin veranderde ze vaak haar naam in de hoop dat een nieuwe naam haar op de een of de andere manier zou zuiveren, maar dat had ook al niet geholpen. Zoals vele mensen van het platteland was ook zij bijgelovig, hoewel het nu wel minder was gezien er toch niets leek te helpen voor haar buitengewone situatie.

Ze dacht aan haar familie en vroeg zich opnieuw af of het nu goed of slecht was dat ze er niet waren om haar te helpen. Lily was niet van Bangkok, en bijna niemand kende haar, ook al dachten ze van wel. Ze wisten wel dat ze student was, maar niet dat ze geneeskunde studeerde. Als iemand de waarheid zou kennen, dan zou ze nog steeds geen vrienden hebben. Maar ze kon niet zomaar aan iedereen haar verhaal vertellen, want enerzijds zou ze zich schamen en anderzijds was ze op een geheime missie.

Het jaar voor ze achttien werd, was Lily naar Bangkok gekomen om aan het medische college te studeren. Ze kwam van een klein dorp in Isaan in de buurt van de Mekong rivier. Haar vader was nu dood, maar het was haar ouders als zodanig niet slecht afgegaan. Ze waren beiden van Chinese afkomst en hadden goed hun brood verdiend met het uitbaten van een kleine dorpswinkel. Hun families waren al meer dan honderd jaar in Thailand en ze voelden zich ook Thais. De enige tegemoetkoming met hun ware etnische oorsprong was dat ze soms een paar Chinese woorden in hun gesprek opnamen en dat er af en toe een Chinees gerecht op tafel kwam.

Men kon echter wel zeggen dat ze van Chinese afkomst waren. Maar dat maakte niet uit, niemand in het dorp had hen dat ooit kwalijk genomen. Het was de enige thuis die ze ooit hadden sinds hun overgrootouders waren aangekomen. In die tijd grapte Lily vaak in het Engels dat ze een 'Thai-Girl Lily' was en die bijnaam had ze op een nacht ook in Bangkok gebruikt. Nu kon ze die naam nooit weer gebruiken of dan zou ze alles verraden.

Tijgerlelies waren de lievelingsbloemen van haar moeder - ze waren altijd in huis en in de tuin geweest als ze in de bloei waren.

Lily was klein gebouwd, was dat altijd geweest, en had een schattig elfengezichtje. Haar lichaam had de juiste verhoudingen, zoals elke tiener, maar ze was klein. In het begin zeiden de mensen dat ze klein was voor haar leeftijd, maar ze realiseerden zich dan dat ze altijd klein zou zijn. Zelfs nu ze negentien jaar en volgroeid was, was ze slechts een meter vijftig groot en woog ze amper 45 kilogram.

Dat was ook nooit een probleem geweest en ze vond het helemaal niet erg om kleiner, lichter en slanker te zijn dan haar leeftijdgenoten. Het werkte haar zelfs in haar voordeel, ze kon namelijk goedkopere kleding vinden.

Het enige probleem dat Lily ooit had was van een man die meestal hielp in de winkel als haar ouders voorraden gingen aankopen. Haar ouders vertrouwden hem als een vriend en daarom moest Lily hem als 'oom' aanspreken. Als ze van school thuiskwam, was hij soms thuis.

Het begon toen ze elf jaar was.

Hij gaf haar steeds complimentjes, pakte haar op zijn schoot en kocht snoepjes voor haar. Ze had dat niet al te erg gevonden, maar toen hij begon met zijn ding uit zijn broek te halen en ze het moest masseren omdat het pijn deed, wist ze dat er iets mis was.

Ze had geprobeerd om hem te vermijden en zelfs om nee te zeggen, maar hij had ermee gedreigd om aan haar ouders en in het dorp te vertellen dat ze hem opgeilde en verleidde met haar natuurlijke schoonheid waaraan geen gezonde man aan kon weerstaan. Maar ze was geen dom meisje. Ze was er zich ook wel van bewust dat de andere mannen in het dorp haar wel konden weerstaan, tot dusver.

Toch wilde ze niet dat haar ouders het zouden te weten komen, dus hield ze vol. Ze haatte hem, maar ze wist niet wat ze eraan kon doen. Op een dag toonde een van de jongens in de school aan zijn vriend een pornofilm die hij downloadde van het internet op zijn iPad. Lily wist niet wat er aan de hand was, maar ze was nieuwsgierig en ze wurmde zich in de groep om te kijken.

Ze was er getuige van scènes waarbij een vrouw de private delen van een man kuste en vervolgens in haar mond stopte. Ze was behoorlijk geschrokken dat iemand dat zou willen doen, maar de man in de film genoot er duidelijk van en de jongens om haar heen ook. Lily was snel uit de groep gegaan en deed verder met haar schoolactiviteiten.

Een paar dagen later, toen haar 'oom' om een massage vroeg, was Lily voor hem op de grond geknield en deed ze hetzelfde als wat ze de vrouw in de film had zien doen. Haar oom kon zijn geluk niet geloven. Hij werd meegesleept en trok Lily zo tot zich toe tot ze aan het kokhalzen was, waarna hij haar tegen haar hoofd sloeg. Niet hard, maar hard genoeg zodat, als Lily twijfels zou hebben bij het uitvoeren van haar plan, deze snel zouden verdwijnen.

Zijn extatische gekreun werd steeds luider totdat Lily zo hard beet dat ze het in haar mond had. Haar 'oom' was schreeuwend de deur uitgelopen en het bloed spoot overal, maar Lily had niet gepland wat ze verder moest doen. Ze liep naar het open raam, spuugde het ding in de tuin en zat ernaar te kijken. Haar kleding en haar gezicht zaten helemaal onder het bloed.

Al vrij snel hadden de kippen het bloederige ding gevonden en pikten het weg. Toen de politie aankwam, was het roze jasje van Lily bedekt met bloed en leek het op een slecht gestreept T-shirt. Ze had nog steeds gestold bloed op haar kin en rond haar mond. Ze huilde stilletjes.

De man werd opgenomen in een bewaakte kamer in het nabijgelegen ziekenhuis en Lily en haar ouders hadden twee opties gekregen om hem te straffen. De politie zou hem opsluiten tot negen jaar of hij zou gedwongen worden om zijn land te verkopen, de opbrengst van drie velden aan Lily te geven en het dorp voorgoed te verlaten. Lily en haar ouders hadden voor het geld gekozen, dan zou ze een deftige opleiding kunnen volgen en daardoor was ze in Bangkok beland.

Nadien had niemand haar iets kwalijk genomen, maar haar leven was er wel door veranderd. Haar vader was ook gestorven, sommigen hadden gezegd van schaamte en ze kon niet wachten om weg te gaan. Bangkok leek zo spannend en ze vond het een goed idee om als anonieme student in de hoofdstad te zijn waar niemand haar kende.

Ze had een kwart miljoen Baht op de bank, wat misschien genoeg was om haar driejarige opleiding af te maken, maar dan zou er niets meer over zijn. Niet alleen dat, maar ze zou zuinig moeten leven tijdens haar universiteitsjaren. Tenzij dat ze haar moeder om hulp vroeg, wat ze niet wilde doen omdat zij dacht dat Lily veel geld had. Zij begreep het gewoon niet en het leek Lily dat ze het ook niet wilde begrijpen.

Toen ze een paar weken in Bangkok was, besefte ze dat de strijd nog niet voorbij was. Ze volgde een cursus van drie jaar, dus ze had ongeveer 80.000 Baht per jaar om van te leven plus een beetje intrest en misschien nog wat van een parttimebaan tijdens de vakantie. Ze had 120.000 per jaar, maar de opleiding kostte 60.000 en daarbij nog de boeken en uniformen, dus ze zou het in Bangkok moeten stellen met ongeveer 1.000 Baht per week, wat verre van een opwindend vooruitzicht was.

Ze deed dus het enige wat ze kon bedenken en vond zichzelf een vriend met geld, wat niet moeilijk was geweest. Tegen het einde van de derde maand had ze vier vaste vrienden en ze droegen allemaal bij in haar studiefonds. Hierdoor had ze ruwweg 8.000 per week extra en soms nog meer, waardoor ze toch een comfortabele levensstijl had.

Ze had een mooi klein appartement, dat ze niemand liet zien onder het voorwendsel dat haar twee vrouwelijke buren haar hadden laten beloven dat het gebouw permanent een jongensvrije zone zou zijn. Geen van haar vrienden had zich er ooit vragen over gesteld dat ze alleen woonde. Ze was zelfs zover gegaan dat ze de conciërge omkocht om alle mannelijke bezoekers voor haar te vertellen dat ze binnen niet waren toegelaten als voorwaarde van de huurovereenkomst.

Lily vertelde haar vrienden dat alle bewoners ofwel alleenstaande vrouwen of gehuwde paren waren. Ze geloofden haar omdat er zulke woningen waren in Bangkok en Lily zag er zo onschuldig uit.

Twaalf maanden al dat ze haar vrienden bedroog en slecht één vriend had ze verloren, maar die had ze gemakkelijk vervangen. Lily hield het weekend vrij door te zeggen dat ze elke vrijdagavond naar huis moest om haar zieke moeder te helpen in de winkel, ook al was ze nog niet terug naar huis geweest sinds ze uit het dorp was weggegaan.

Lily gebruikte nog een laatste keer de nagelborstel en ze schrobde en waste zichzelf nog een keer, voordat ze de hopeloze strijd opgaf om zichzelf van de varkensgeur te ontdoen. Ze stapte uit het bad, droogde zichzelf lichtjes met een handdoek, bedekte haar lichaam met een zoetgeurende talkpoeder en daarna rolde ze zich in een grote, luxueuze zachte badhanddoek in een eeuwenoude Thaise stijl. Dit was de beste manier die ze tot nu toe had ontdekt om haar lichaamsgeur te maskeren.

Toen ging ze naar de salon, zette de muziek op tv op en belde Aeng, de meest bezitterige van haar vriendjes.

Hallo lieverd, hoe gaat het? vroeg ze. Het is zo goed om je stem weer te horen. Ik mis je toch zo als ik bij mijn moeder ben. Ik haat het dorp nu. Ik hoopte dat ik niet meer terug moest gaan. Ik zou nu veel liever door jou geknuffeld worden.

Ben je daar nu Lily? Thuis? Ik hoor muziek op de achtergrond. Ik heb je gevraagd om bij mij te komen wonen. Denk je erover na, schat?

"Ja en ja, we hebben de winkel een uur geleden gesloten. Mijn moeder heeft zich eerst gedoucht, daarna ik en ik ben hier juist bij haar komen zitten om wat tv te kijken, maar we blijven niet lang op. De winkel gaat elke morgen om zeven uur open voor de mensen die naar het werk gaan. Je weet het toch al, lieverd, ik heb het je al eens verteld. Kijk, nee luister, ik zal de tv een beetje luider zetten en van kanaal wisselen. Zie je wel? Ik zou dit niet kunnen doen in een karaoke bar, of wel soms, jij ongelovige Thomas!

Ik zou willen dat je me wat meer zou vertrouwen. Hoe dan ook, ik ga je laten nu. Ik wil mijn moeder niet tot last zijn, ze wil haar rust en stilte. Ik zie je maandagavond als ik terug ben. Ik zal je morgen bellen, schat, slaap lekker."

Dat was genoeg om hem gelukkig te houden en haar andere vrienden kon ze de volgende dag wel bellen.

Lily hield van spook- en horrorfilms en had een behoorlijk aantal illegale dvd's. Ze selecteerde er een, dimde de lichten en zette het geluid op de grote flatscreen-tv hoger. Ze hield een kussen aan haar borst, klaar om zich erachter te verschuilen als de film een beetje eng werd. Terwijl ze op de sofa lag, plande Lily haar zondag.

Zondag was altijd de onschendbare rustdag, hoewel ze toch wel moest studeren. Het was echter de enige dag van de week dat ze volledig voor zichzelf had, zodat ze vaak eens ging winkelen.

Lily moest altijd veel gaan winkelen, want ze had veel kleding en andere dingen nodig om de schijn hoog te houden.

––––––––

2 ZONDAG

Lily was een gewoontedier. Ze vond het beter om routines te hebben voor haar studies, haar vriendjes en ook haar weekends. Op zaterdag en zondag stond ze op rond negen uur en studeerde daarna tot drie of vier uur, voordat ze een beetje ging winkelen en wat eten. Deze dag was niet anders. Lily stond op, nam wat rijst uit de stomer en deed dit in water met een beetje kerrie, dat ze de vorige avond hiervoor had klaargezet en zette dit op een laag vuurtje, zodat dit een papje werd terwijl ze onder de douche ging en zich opnieuw met talkpoeder bedekte. Lily was opgemaakt tegen dat de rijst ook klaar was, daarna nam ze haar schoolboeken naar de eettafel en begon te werken.

Lily studeerde graag anatomie, wat een belangrijk onderdeel van haar specialiteit was. Anderen gaven de voorkeur aan geneeskunde of bepaalde sectoren van de geneeskunde zoals palliatieve zorg, pediatrie, gynaecologie of tandheelkunde, maar de inwendige organen en hun functies fascineerden haar en ze haalde hierin dan ook goede cijfers. Haar leraren voorspelden dat ze het heel goed zou doen en dat gaf haar veel voldoening. Lily deed graag de dingen goed om mensen te behagen.

Ze vroeg zich vaak af of dat de reden was waarom haar 'oom' haar had uitgekozen voor de speciale behandeling. Had hij misschien haar kwetsbaarheid waargenomen en van haar persoonlijkheid geprofiteerd? Ze zou het nu nooit weten gezien ze hem naar een van de Thaise eilanden had verbannen, zo werd gezegd, maar niemand wist waar precies en hij was sindsdien niet meer gezien.

Als ze even haar gedachten wilde verzetten, dan krabbelde ze een beetje. Geen foto's, maar namen. Ze deed graag spelletjes met haar naam. Ze hield ervan om een variatie te maken van haar echte naam, maar het werd steeds moeilijker om een geveinsde naam te bedenken. 'Tijger Lelie', 'Thai Lelie' en 'Bangkok Lil' waren haar favorieten, maar ze had ook 'Fluwelen Handschoenen', 'Pattaya Prinses', 'Leraars Favoriet' en 'Nat achter de Oren' overwogen, ze vond het heel leuk suggestieve namen te maken die de meeste mensen niet zouden begrijpen. Het was zoiets als het dragen van gepersonaliseerd ondergoed, sexy, maar de meeste mensen zouden de grap nooit begrijpen, omdat het iets privé was. Lily had ook een hele verzameling van gepersonaliseerde slipjes, die ze online had besteld. Ze hadden allemaal iets geborduurd op de voorkant, zoals 'Kus me Snel', 'Papa's Hobby' of 'Geen Hoop voor wie hier Binnenkomt!'.

Het gaf haar een sexy gevoel, maar ze droeg ze zelden voor haar vriendjes. Ze droeg nooit iets voor een vriend wat hij niet zelf had gekocht voor haar. Op die manier kreeg ze meer kleding en maakte ze nooit de fout dat ze zich zouden afvragen waar ze het geld vandaag haalde om iets te kopen. Al haar kleren hadden een etiket met de naam van wie het voor haar gekocht had, ook al was haar geheugen goed genoeg om dat nooit te vergeten.

Het was niet nodig om risico's te nemen met iemands levensonderhoud, redeneerde ze praktisch en Lily was altijd heel praktisch.

Ze had het spelletje met de bijnamen opgegeven, maar met de pen nog steeds boven haar kladblok, belde ze de eerste van haar andere drie vriendjes en dan de tweede en beloofde aan beiden om mekaar in de loop van de volgende week te zien. De derde moest een beetje wachten, want die wilde ze bellen vanuit een bar, om hem jaloers te maken.

Lily kleedde zich uit, nam nog een douche, bedekte zich met talk, maakte zich een beetje op en trok haar witte medische jas aan. Ze nam alle grote bankbiljetten uit haar tas, stak er een in haar beha, verborg de anderen in haar appartement en liet enkele van twintig in haar tas. Ze droeg fijn zwart ondergoed onder haar dunne witte jas, trok een dunne, lange overjas aan, liet deze openhangen en ging naar beneden de straat op. De reactie van de eerste man die haar passeerde was beter dan welke spiegel ook en ze was er dus zeker van dat ze opviel.

Ze was tevreden, ze sloot haar jas en stapte in een Tuk-Tuk om een paar kilometer verder naar een van haar favoriete kledingwinkels te gaan. Het was een winkel gespecialiseerd in kinderkleding, maar dat was ideaal voor haar maten. Ze hield van kleding kopen, dan voelde ze zich altijd veel beter. Ze